حال که نتوانستیم استادیوم ها را سبز کنیم ، ای کاش هرگز به استادیوم نمی رفتیم ! استادیوم خالی هم سبز بحساب می آید

این یک درد دل دوستانه است
از دیدن فریادهای هلهله و شادی فوتبالدوستان دلم می گیرد
یاد سهراب می افتم
یاد اشکان
دور نرویم ... همین دو قدمی ... یاد احسان می افتم
انصافاٌ بهتر نبود که اگر نمی توانیم استادیوم ها را اندکی سبز کنیم لا اقل آنها را خالی می گذاشتیم ؟
مگر نرفتن به استادیوم ، آن هم فقط برای یک دوره موقت ، چقدر ما را دچار مشکلات روحی و روانی می کند ؟
مبارزه ای به این کم هزینگی کجای دنیا می توان سراغ گرفت ؟
شاید دیگر برای بازی ایران و اردن دیر شده باشد ولی برای بازی های بعدی ( ملی - باشگاهی ) هرگز دیر نیست
تصور دیدن یک استادیوم خالی یا پر از آدمهایی که هر کدام برای تماشای دو ساعت بازی ، صدها هزار تومان خرج روی دست دولت گذاشته اند چه احساس دل انگیزی به آدم می دهد
این فقط یک پیشنهاد است تا نظر همه ایرانیان جه باشد

زنده باد آزادی
پاینده باد ایران
......... پایان مطلب